صائب تبریزی :

آنچه می‌جست از درختِ وادیِ ایمن کلیم همتِ منصور، بی‌زحمت ز چوبِ دار یافت

ناشناس :

آندم که با تو باشم، یکسال هست روزی و آن دم که بی تو باشم، یکروز هست سالی

مسیح کاشی :

آنروز که کارِ همه می‌ساخت خداوند ما دیر رسیدیم و، به جائی نرسیدیم

صائب تبریزی :

آنقدر گرم است بازارِ مکافات عمل چشم اگر بینا بُوَد، هر روز، روزِ محشر است

صائب تبریزی :

آه اگر مستی نمودی هر حرامی چون شراب آن زمان معلوم میشد، در جهان هشیار کیست؟

بیدل :

آه بی تأثیر ما را کم مگیر هر کجا دودی است آتش در قفاست

ناشناس :

ابلیس کی گذاشت که ما بندگی کنیم؟ یک دم نشد که بی سر‌ِ خر، زندگی کنیم

بیدل :

اختلاط خلق بر من تهمت الفت نبست همچو بو در طبع رنگ، از رنگها بیگانه‌‎‌‌ام

بیدل :

اختلاط خلق نبود بی گزند بزم صحبت، حلقه مار است و بس

نظام وفا :

اخلاصْ به چاکِ پیرهن نیست اینجا دلِ پاره می‎‌پسندند

تسلیم شیرازی :

از بس ز آشنائی مردم رمیده‌ام دائم تلاشِ معنی بیگانه می‌کنم

بیدل :

از بس سبک ز گلشن هستی گذشته‌ایم نشکسته است رنگ گلی از خزان ما

ناصر علی سهرندی :

از بیابان عدم، تا سرِ بازار وجود به تلاش کفنی، آمده عریانی چند

مسیح شیرازی :

از پریدنهای رنگ و، از طپیدنهای دل عاشق بیچاره هر جا هست، رسوا می‌شود

بیدل :

از ترحم تا مروت، و از مدارا تا وفا هر چه را کردم طلب، دیدم ز عالم رفته است

صائب تبریزی :

از دانش آنچه داد، کمِ رزق می‌دهد چون آسمان، دُرست حسابی کسی ندید

صائب تبریزی :

از درِ حق کن طلب، شکسته دلی را شیشه چو بشکست، پیش شیشه‌گر آید

صائب تبریزی :

از درون تو بُوَد تیره جهان، چون دوزخ دل اگر تیره نباشد، همه دنیاست بهشت

اظهری هندی :

از دشمنان برند شکایت به دوستان چون دوست دشمن‌ست، شکایت کجا بریم؟

قاسم بیک حالتی :

از راهِ عشق، خوف و خطر هیچ کم نشد با آنکه کاروان ز پی کاروان گذشت

بیدل :

از فریب خاکساریهای خصم ایمن مباش سنگ تا شد مایل افتادگی، مینا شکست

منصور اصفهانی :

از قامتِ خمیده‌ی من مگذر ای جوان تیر آن زمان بخاک فتد، کز کمان گذشت

بیدل :

از قبول عام، نتوان زیست مغرور کمال آنچه تحسین دیده‌ای زین خلق، دشنام است و بس

عبرت نائینی :

از ما مپرس کز چه دل از دست داده‌ایم از آنکه برده است دل از دست ما، بپرس

مولانا جلال الدین :

از محبت، خارها گل می‌شود وز محبت، سرکه‌ها مُل می‌شود

سنجان خوافی :

از مرگ میندیش و غمِ رزق مخور کاین هر دو، به وقتِ خویش ناچار رسد

احسان :

از مکافات عمل هیچکس ایمن نبود هر که را شحنه رها کرد، خدا می‌گیرد

خواجه شعیب :

از هر چه غیر اوست، چرا نگذری؟ [شعیب] کافر برای خاطرِ بت، از خدا گذشت

صائب تبریزی :

از هستی ِ دوباره به تنگ‌اند عارفان تو ساده‌لوح، طالبِ عمر دوباره‌ای

مخبرالسلطنه‌ی هدایت :

از واعظِ غیرمتعظ، پند شنیدن چون قبله‌نما ساختنِ اهلِ فرنگ است

وصفی بخارایی :

از سبکروحی دل، تا خبری یافته‌ام زندگی بارِ گرانی‌ست که بر دوشِ من‌ست

طالب آملی :

افروختن و، سوختن و، جامه‌دریدن پروانه ز من، شمع ز من، گُل ز من آموخت

سلیم تهرانی :

اگر به میکده منصور بگذرد، داند که هر که هست در او، چند مَرده حلاج‌ست

حکیم ابوالقاسم فردوسی :

اگر چرخ گردون کشد زینِ تو سرانجام خشت‌ست، بالین ِ تو

راقم مشهدی :

اگر چه فرش من از بوریاست، طعنه مزن چرا که؟ خوابگه شیر در نیستان‌ست

سعدی :

اگر عنقا، ز بی‌برگی بمیرد شکار از چنگِ گنجشکان نگیرد

سعدی :

اگر لذتِ ترکِ لذت بدانی دگر لذت نفس، لذت نخوانی

صائب تبریزی :

اگرچه از حیا دارد نظر بر پیش پای خود ولی مژگان شوخش از تهِ دلها خبر دارد

فریدون گیلانی :

الماسهای دیده‌ی من، مشتری نداشت گوهر شناس بود، فقط آستین من

صفی علیشاه :

الهی، قفلِ غفلت را کلیدی یزیدِ نفسِ ما را، بایزیدی

بیدل :

امروز پی نام و نشان چند دویدن؟ فردا که گذشتید، نه آنید نه اینید

حسنخان شاملو :

امشب به هیچوجه، دلم وا نمیشود گویا که خاطرِ کسی از من گرفته است

اسیر رازی :

امید وصل تو نگذاشت، تا دهم جان را وگر نه روزِ فراق تو، مردن آسان بود

بیدل :

اندیشه سرنگون شد، سعی خرد جنون شد دل هم تپید و خون شد، تا فهم راز کردم

ذوقی اردستانی :

انگشت مزن بر دلِ پر حوصله‎‌ی ما بگذار که سربسته بماند، گِله‌ی ما

محمد علی صاعدی :

انگشت هم شود گِره‌ی کارِ تیره‌بخت روز بلا، بد از در و دیوار می‌رسد

بیدل :

اوج دولت سفله طبعان را دو روزی بیش نیست خاک اگر امروز بر چرخ است، فردا زیرپاست

بیدل :

اوج عزت نیست بیدل دلنشین همتم پرتو خورشیدم، احرام تنزل بسته‌ام

میرزا نوری :

اول از روزنه‌ی خانه برون آر سری آنقدر تاب ندارم که دری باز کنی

عبدالرحمان جامی :

اول همه تو بودی و، آخر همه توئی این لافِ هستیِ دگران، در میانه چیست؟

آذر بیگدلی :

اولم خنده، ز بی‌دردی بود آخرم، گریه ز بی‌درمانی

فروغی بسطامی :

اولم رام نمودی به دل آرامیها آخرم سوختی از حسرتِ ناکامیها

اقبال لاهوری :

ای برادر من ترا از زندگی دادم نشان خواب را مرگِ سبک دادن، مرگ را خوابِ گران

مولانا جلال الدین :

ای برادر، تو فقط اندیشه‌ای مابقی، تو استخوان و ریشه‌ای

بیدل :

ای بی خبر ز صاف دلان احتراز چیست؟ زنگی است آن که آینه روز سیاه اوست

بیدل :

ای خوش آن شوق که از لذت بی‌عافیتی کشتیم وحشت گرداب ز ساحل می‌داشت