هلالی جغتائی :

آئینه را بگیر و تماشای خویش کن سوی چمن به عزم تماشا، چه میروی؟

مولانا جلال الدین :

آب کم جو، تشنگی آور بدست تا بجوشد آبت از بالا و پست

بیدل :

آبرو خواهی، مقیم آستان خویش باش اشک را از دیده پا بیرون نهادن خواری است

سعدی :

آتش از خانه‌ی همسایه‌ی درویش مخواه کآنچه بر روزن او می‌گذرد، دودِ دل است

مهدی سهیلی :

آتش بگیر، تا که بدانی چه می‌کشم احساسِ سوختن، به تماشا نمی‌شود

کلیم کاشی :

آتش دوزخ ز ما، تردامنان رنگی نداشت آنچه ما را سوخت آنجا، خجلتِ تقصیر بود

حافظ :

آخرالامر، گِلِ کوزه‌گران خواهی شد حالیا فکر سبو کُن، که پُر از باده کنی

مردمی مشهدی :

آدمی باید که بیحالت نباشد هیچگاه گر لبِ خندان نباشد، چشم گریان هم خوش‌ست

صائب تبریزی :

آدمی پیر چو شد، حرص جوان می‌گردد خواب در وقت سحرگاه، گران می‌گردد

سرخوش لاهوری :

آدمی را دشمنی بدتر نمی‌باشد ز مال مغز، آخر بر شکستن می‌دهد بادام را

مشیرالملک شیرازی :

آرام و عافیت را، گر کس نشانه جوید آن دردَمِ نهنگ‌ست، این در دهان اژدر

طاهر وحیدالزمانی :

آرزو در طبع پیران، از جوانان هست بیش در خزانْ یک برگ، چندین رنگ پیدا می‌کند

مولانا جلال الدین :

آسمان شو، ابر شو، باران ببار آب اندر ناودان، ناید به کار

سالک یزدی :

آشنائی کهنه چون گردید، بی لذت بُوَد کوزه‌ی نو، یک دو روزی سرد سازد آب را

ناصر علی سهرندی :

آفتابی ز کمینِ دلِ ما، جلوه نمود همچو شبنم، همه تن غارتِ دیدار شدیم

حافظ :

آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست هر کجا هست خدایا، به سلامت دارش

جمشیدخان ترکستانی :

آنانکه با خدنگِ جفای تو، خو کنند تیری نخورده، تیرِ دگر آرزو کنند

سعدی :

آنجا که عشق خیمه زند، جای عقل نیست غوغا بود دو پاشه اندر ولایتی

میر معصوم تسلی :

آنچنان کز صفر گردد رتبه‌ی اعداد بیش پایه‌ی این ناکسان، از هیچ بالا رفته است

مرتضی قلیخان شاملو :

آنچنان منتظرم، در رهِ شوق که اگر زود بیائی، دیر است

نوشته شده در شنبه 90/7/2ساعت 9:27 صبح توسط صدف یادگاری ( ) |